ροδοφύκη

Λέγονται και ροδόφυτα. Μικροσκοπικά φύκη, από τα πιο λεπτοφυή, ως προς το χρώμα και την κομψότητα των μορφών· ο θαλλός τους, πάντοτε πολυκύτταρος και στερεωμένος στο υπόθεμα, μπορεί να είναι απλός με διάπλαση νηματοειδή ή φυλλοειδή (κλάση βάγγειοι ή βαγγειοφύκη) ή μπορεί να παίρνει, περισσότερο ή λιγότερο φανερά, μορφές σημαντικά διαφοροποιημένες (κλάση φλορίδιοι ή φλοριδοφόκη). Ποσοτικές μεταβολές των διάφορων χρωστικών που υπάρχουν στους χρωμοπλάστες των κυττάρων τους (χλωροφύλλη α και β, ξανθοφύλλη, φυκοκυανίνη, φυκοερυθρίνη) καθορίζουν τους χρωματισμούς τους, που περιλαμβάνονται σε μια κλίμακα η οποία προχωρεί από το ρόδινο-κόκκινο στο ιώδες και στο ιώδες-γαλαζόχρωμο. Κυρίως η φυκοερυθρίνη είναι εκείνη που επηρεάζει τους χρωματικούς τόνους αυτών των φυκών, στα οποία παρέχεται, εξάλλου, η δυνατότητα να χρησιμοποιούν την ακτινοβολία των κυανών ακτίνων του ηλιακού φάσματος, που μπορούν να εισχωρούν σε ένα ορισμένο βάθος μέσα στο νερό. Και πραγματικά έχει αποδειχτεί ότι τα κόκκινα φύκη καταλαμβάνουν τις πιο χαμηλές περιοχές των θαλάσσιων παραλίων, και μερικά είδη τους σε βάθη μεγαλύτερα των 100 μέτρων. Ο πολλαπλασιασμός γίνεται αγενώς και εγγενώς, μέσω πολύπλοκων αναπαραγωγικών κύκλων: αξίζει να αναφερθούν ωστόσο τα θήλεα εγγενή όργανα, τα καρπογόνια, που είναι κοιλότητες στις οποίες το ωοκύτταρο παραμένει προστατευόμενο από ένα ειδικό νήμα, τον τριχοζύνη, μέσα από τον οποίο διέρχεται ο πυρήνας του σπερματοζωαρίου για να γονιμοποιήσει τον πυρήνα του ωοτοκύτταρου. Όλα σχεδόν τα ρ. είναι θαλάσσια: μερικά είναι κοινότατα ή οπωσδήποτε ενδιαφέροντα για τις εφαρμογές που βρίσκουν. Περιλαμβάνουν εδώδιμα είδη, όπως η πορφύρα η τρυφερή (μαρούλι της θάλασσας της Ιαπωνίας) που καταναλώνονται στην Ιαπωνία, στις θάλασσες της οποίας αφθονεί· η πορφύρα η κοινή δεν είναι πολύ διαφορετική από την πρώτη, έχει θαλλό ελασματοειδή-φυλλοειδή, κόκκινο-ιώδη και είναι πολύ κοινή σε όλες τις θάλασσες. Πολλά γένη ρ. (gelidium, gracilaria, gliopeltix) χρησιμοποιούνται, μετά από αποξήρανση και άλλες επεξεργασίες, για την παρασκευή του αγάρ-αγάρ. Ο χόνδρος ο ούλος δίνει το καρραγηνό, παρόμοιο με το αγάρ, κατάλληλο, όπως και το αγάρ, για θεραπευτική χρήση (μαλακτικό και γαλακτώδες) και για διατροφή. Χρησιμοποιείται επίσης για το φινίρισμα των υφασμάτων και τη διήθηση της μπίρας και των ποτών. Τέλος, αναφέρουμε την οικογένεια των Koραλλινιδών (υπενθυμίζουμε την κοραλλίνα τη φαρμακευτική), που περιλαμβάνει φύκη των oποίων οι κυτταρικές μεμβράνες έχουν τη μοναδική ιδιότητα να καλύπτονται με κρούστα ανθρακικού ασβέστιου, κατά τρόπο ώστε ο θαλλός τους γίνεται σκληρός και ταυτόχρονα εύθραυστος: πολλά από αυτά συμβάλλουν στον σχηματισμό των κοραλλιογενών υφάλων και νησίδων των τροπικών θαλασσών (πορόλιθο, λιθοθάμνιο, λιθόφυλλο κλπ.). Σε όλες σχεδόν τις θάλασσες συναντώνται τα: σκιναία η διχαλωτή, δελεσσερία η αιματόχρους, πολυσιφώνιο χόνδρια η δασύφυλλη. Κοραλλίνα η ερυθρά, που φυτρώνει στη Μεσόγειο. Τα φυτά αυτά έχουν την ιδιότητα να καλύπτονται με ανθρακικό ασβέστιο.